فرش ابریشم دستباف، یکی از برجسته‌ترین نمادهای هنر و فرهنگ ایرانی، قدمتی چند هزارساله دارد. استفاده از ابریشم در بافت فرش به دلیل لطافت، درخشش و دوام آن، از دوران کهن در میان تمدن‌های مختلف محبوبیت یافت. ایران به عنوان یکی از بزرگ‌ترین مراکز تولید فرش‌های ابریشمی در جهان، جایگاه ویژه‌ای در تاریخ این هنر دارد.
اولین نمونه‌های فرش دستباف ایرانی به دوران هخامنشیان بازمی‌گردد، اما اوج شکوفایی فرش‌های ابریشمین در دوره صفویه رخ داد. در این دوران، هنرمندان ایرانی با ترکیب طرح‌های هندسی، گل‌وبوته‌های ظریف و رنگ‌های طبیعی، فرش‌های بی‌نظیری خلق کردند که در دربار شاهان و در میان اشراف به شدت مورد توجه قرار گرفت. کارگاه‌های شهرهایی مانند تبریز، کاشان، و اصفهان به مراکز اصلی تولید فرش ابریشم تبدیل شدند.
در سطح جهانی، جاده ابریشم نقشی کلیدی در گسترش هنر فرش ابریشم ایفا کرد. از طریق این مسیر، فرش‌های ابریشم ایرانی به مناطق مختلف آسیا، اروپا و آفریقا صادر شد و دربارهای اروپایی نیز به مشتریان پروپاقرص این آثار هنری تبدیل شدند.
فرش ابریشم ایرانی علاوه بر زیبایی، نمادی از فرهنگ و اصالت است. هر گره آن حاوی داستانی از تلاش و خلاقیت هنرمندانی است که با دستان خود شاهکارهایی جاودان خلق کرده‌اند. این فرش‌ها امروزه نه تنها به عنوان محصولی تزئینی، بلکه به عنوان سرمایه‌ای باارزش و ماندگار در سطح جهانی شناخته می‌شوند.
فرش ابریشم همچنان یکی از گنجینه‌های فرهنگی ایران و جهان است که با هنر دست بافندگانش، روحی جاودان یافته است.
